ৰাখীবন্ধন | Raksha Bandhan in Assamese

ৰাখীবন্ধন ভাৰতৰ এটা উৎসৱ। হিন্দু, জৈন, শিখ আদি সকলোৱে ৰাখীবন্ধন উৎসৱটি পালন কৰে। হিন্দু পঞ্জিকা অনুসৰি শাওণ মাহৰ পূৰ্ণিমা তিথিতে এই উৎসৱ উদযাপিত হয়। এই দিনটোত বায়েকে অথবা ভনীয়েকে তেওঁৰ ককায়েক বা ভায়েকৰ হাতত ৰাখী নামৰ এডাল সূতা বান্ধি দিয়ে। এই ৰাখী ডালতেই লুকাই থাকে ভনীয়েক অথবা বায়েক জনীৰ মৰম, চেনেহ, ভালপোৱা আৰু ভায়েক বা ককায়েকৰ প্ৰতি থকা মঙ্গলকামনা। লগতে লুকাই থাকে দাদায়েকে নিজৰ ভনী গৰাকী বা বায়েকক আজীৱন ৰক্ষা কৰাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি। সেয়ে ককায়েক বা ভায়েক জনৰ বায়েক বা ভনীয়েক জনীৰ প্ৰতি গুৰুত্ব অতি প্ৰয়োজনীয়।

ৰক্ষাবন্ধনৰ গুৰুত্ব

ইয়াক শ্ৰৱণ মাহৰ পূৰ্ণিমা দিৱসত উদযাপন কৰা হয়। ৰক্ষা বন্ধন ভাৰতৰ অন্যতম গুৰুত্বপূৰ্ণ উৎসৱ। ভনীয়েকে তাইৰ ভায়েকৰ সৈতে ৰক্ষা সূত্ৰ বান্ধি দিয়ে আৰু তেওঁৰ দীৰ্ঘ জীৱনৰ বাবে প্ৰাৰ্থনা কৰে। ভাইটিয়ে তেওঁক সুৰক্ষা দিয়াৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়ে। এই পৰম্পৰা বহু বছৰ ধৰি অনুসৰণ কৰি আহিছে।

ৰক্ষা বন্ধনৰ ইতিহাস

ইতিহাসত এনে বহুতো কাহিনী আছে, য’ত এই প্ৰতিৰক্ষা সূত্ৰই ডাঙৰ যুদ্ধ ৰক্ষা কৰিছে। আগতে, প্ৰতিশ্ৰুতিৰ মূল্য জীৱনতকৈ অধিক আছিল। ৰাজপুতানা ইতিহাসত, মহাৰাণী কৰ্ণৱতীয়ে মোগল সম্ৰাট হুমায়ুনক তেওঁৰ ৰাজ্যৰ সুৰক্ষাৰ বাবে এক প্ৰতিৰক্ষা সূতা বান্ধি ছিল আৰু তাৰ বিনিময়ত হুমায়ুনে চিতোৰক বাহাদুৰ শ্বাহ জাফৰৰ পৰা সুৰক্ষিত কৰিছিল। এনেদৰে, এই উৎসৱৰ মূল্য ইতিহাসত ৰখা হৈছিল।

ৰক্ষাবন্ধনৰ প্ৰকৃত অৰ্থ

বহুতো ভাল কথা মনত ৰাখি ধৰ্মীয় উৎসৱ আৰু ৰীতি-নীতি উদযাপন কৰা হয়। শাৰীৰিক শক্তিত পুৰুষতকৈ মহিলাদুৰ্বল। এই কাৰণে, এই সুন্দৰ উৎসৱটো নিৰাপত্তাৰ দিশৰ পৰা নিৰ্মাণ কৰা হৈছিল, কিন্তু কলিয়ুগৰ যুগত পৰিস্থিতি সলনি হৈ আছে।

ৰক্ষাবন্ধনৰ আধুনিকীকৰণ

আজিৰ সময়ত, ই উৎসৱৰ পৰিৱৰ্তে লেনদেনৰ ব্যৱসায় হৈ পৰিছে। বিয়াৰ পিছত, শাহুৱেকৰ পৰা উপহাৰ আৰু মিঠাই প্ৰেৰণ কৰা হয়। মূল্যটো পৰম্পৰাৰ নহয় কিন্তু এতিয়া লেনদেনৰ। যোৱা বছৰ আপুনি ইমান কিয় দিছিল, আপুনি এই বছৰ কিয় কম দিছিল? আজি, এই উৎসৱ কিতাপখনৰ ৰক্ষাবন্ধনত পৰিণত হৈছে। এনে মুদ্ৰাস্ফীতিৰ ক্ষেত্ৰত, এই উৎসৱবোৰ ভাতৃসকলৰ ওপৰত বোজা হৈ পৰিছে। প্ৰতিৰক্ষা আৰু আকাংক্ষাৰ বাহিৰেও, ই এক প্ৰকাৰৰ ব্যৱসায় হৈ পৰিছে।

যদি ৰাখী বন্ধনৰ বিশ্বাস আজি সকলোৰে মাজত যিমান শক্তিশালী আছিল, প্ৰকৃততে ইতিহাসত আছিল, তেন্তে মহিলাসকলৰ ওপৰত অত্যাচাৰ দিন-ৰাতিৰ দুগুণ গতিত বৃদ্ধি নহ’লহেঁতেন। এই উৎসৱটো মাত্ৰ এক প্ৰদৰ্শনীৰ ৰূপ হৈ পৰিছে।

ৰক্ষাবন্ধনৰ কাহিনী

ধৰ্মীয় উৎসৱৰ আঁৰত সদায় কিছুমান কাহিনী থাকে যাৰ বাবে উৎসৱ পালন কৰা হয়। এই কাহিনীবোৰে মানৱ জীৱনৰ এই উৎসৱবোৰত বিশ্বাস বজাই ৰাখে। একেদৰে, ৰাখীৰ এই উৎসৱৰ আঁৰত এটা কিংবদন্তী আছে। দেৱতা আৰু ৰাক্ষসসকলৰ মাজত যুদ্ধ চলি আছিল, য’ত ৰাক্ষসসকলৰ শক্তি দেৱতাতকৈ বহুগুণে বেছি আছিল। দেৱতাসকলে প্ৰতিটো যুদ্ধত পৰাজিত হোৱা যেন লাগিছিল। দেৱৰাজ ইন্দ্ৰৰ মুখতো সংকটৰ ডাৱৰ আছিল। তেওঁৰ অৱস্থা দেখি তেওঁৰ পত্নী ইন্দ্ৰাণী ভয় খাই ছিল আৰু চিন্তিত হৈ পৰিছিল। ইন্দ্ৰাণী এগৰাকী ভক্ত মহিলা আছিল, তেওঁ তেওঁৰ স্বামীক সুৰক্ষা দিবলৈ তীব্ৰ তপস্যা কৰিছিল আৰু সেই তপস্যাৰ পৰা তেওঁ এটা ৰক্ষাসূত্ৰ প্ৰস্তুত কৰিছিল যিটো ইন্দ্ৰাণীয়ে ইন্দ্ৰাৰ সোঁ হাতৰ মণিবন্ধত বান্ধি ছিল। সেইদিনা শ্ৰৱণৰ পূৰ্ণিমা দিন আছিল। আৰু সেইদিনা দেৱতাসকল জিকিছিল আৰু ইন্দ্ৰ সুৰক্ষিতভাৱে স্বৰ্গলৈ আহিছিল। তাৰ পিছত এগৰাকী ৰক্ষাসূত্ৰ পত্নীয়ে তেওঁৰ স্বামীক বান্ধি দিছিল, কিন্তু পিছত এই প্ৰথাটো ভাতৃ-ভগ্নীৰ সম্পৰ্কৰ মাজত বজোৱা আৰম্ভ হৈছিল, যাক আজি ৰক্ষাবন্ধন হিচাপে উদযাপন কৰা হয়।

…..